Health

عرضه غیرقانونی زایلازین یک نوع آرامبخش مخصوص حیوانات در کانادا بیشتر شده است. کنشگران خواستار انجام اقدامات بیشتر برای رسیدگی به این پدیده هستند. این ماده جان مصرف کنندگان مواد مخدر را به خطر می اندازد. این آرامبخش بسیار قوی دامپزشکی که به نام داروی زامبی معروف است، در ترکیب با اُپیوئیدها استفاده می شود تا اثربخشی آن طولانی تر شود. این ماده مخدر می تواند باعث ساعت ها بیهوشی و زخم های وحشتناک و دردناک منجر به قطع عضو شود. زایلازین به عنوان آرامبخش حیوانات بزرگ مانند اسب استفاده می شود، استفاده از آن برای انسان در کانادا تایید نشده است. اثرات طولانی مدت آن بر سلامت انسان مشخص نیست اما می تواند میزان تنفس، فشار خون و ضربان قلب را کاهش دهد. به گزارش وزارت بهداشت کانادا در سال 2018، تنها پنج نمونه از زایلازین توسط سرویس آنالیز داروی بهداشت کانادا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت اما تا سال 2019، این رقم به 205 مورد و در سال گذشته به 1350 مورد افزایش یافت. داروی نالوکسون که برای رفع کامل یا بخشی از اثر داروهای اپیوئیدی استفاده می شود، در مقابل زایلازین بی تاثیر است، به این معنی که امکان احیای افراد مصرف کننده زایلازین وجود ندارد. اثرات کوتاه‌ مدت این داروی مخرب شامل بیهوشی چندساعته، احتمال دزدی از فرد، آسیب ‌های فیزیکی و سوء استفاده جنسی و اثرات طولانی مدت استفاده از آن زخم ‌های عفونی جدی است که می تواند به از بین رفتن بافت و اعضای بدن منجر شود. طبق آخرین داده‌ های دولت فدرال، در نیمه اول سال گذشته، در مجموع 3556 مورد مرگ مشکوک به اووردوز ناشی از مواد مخدر گزارش شد که برابر با 20 مرگ در روز است در صورتی که این رقم در سال 2016 هشت مرگ در روز و در سال 2018 دوازده مرگ در روز بود. از ژانویه 2016 تا جون 2022، در مجموع 32632 مرگ و میر ناشی از مواد مخدر در کانادا رخ داده است.

روش های درمانی EVT  جداسازی لخته از درون رگ، یک روش نسبتا جدید در درمان سکته مغزی ایسکمیک (انسدادی) است. انیستیتو مغز هوچکیس دانشگاه کلگری در سال 2015، مطالعه ای انجام داد که نشان داد، به لطف EVT نتایج مثبت بیماران سکته مغزی از 20 درصد به 55 درصد افزایش یافته است. در این روش جدید، دستگاه ‌های کوچکی از یکی از شریان ‌های کشاله ران وارد بدن شده و سپس با استفاده از ساکشن یا لوله ‌هایی به نام استنت، لخته خونی که باعث سکته شده است، بیرون کشیده می شود. امروزه از EVT در 25 تا 30 بیمارستان بزرگ سراسر کانادا استفاده می شود و به گفته پزشکان، اثر درمانی بالایی دارد. بعد از تشخیص سکته مغزی، پزشکان بررسی های بالینی و تصویربرداری را انجام می ‌دهند تا مشخص شود آیا بیمار لخته خون دارد یا خیر و اگر دارد، در کجای بدن قرار گرفته است. اگر لخته خون در عروق قابل درمان باشد، EVT انجام خواهد شد. این روش هم بدون بیهوشی و هم با بیهوشی انجام می شود و بسیار مهم است که سر بی حرکت باشد. در حال حاضر، EVT تنها برای بیمارانی استفاده می شود که سکته مغزی ایسکمیک شدیدی داشته باشند، به طوری که خون رسانی به بخشی از مغز قطع شده یا کاهش یافته باشد.

داستان ناگفته ای پشت برنامه های کانادا برای افزایش اهداف مهاجرتی سالانه از حدود 250000 به نیم میلیون تا سال 2025 وجود دارد. بله، جنگ ها، قحطی، تبعیض، فقر و تغییرات آب و هوایی دلایل بشردوستانه زیادی برای استقبال از افراد بیشتری به کانادا می دهد. همینطور بسیاری از مشاغل خالی در کشور ما که نیاز به پر شدن دارند. اما مهاجرت بیشتر به سیاستمداران استانی و فدرال نیز اجازه می‌دهد تا از گفت‌وگوی سخت با baby boomers در مورد مالیات اجتناب کنند. با طفره رفتن از آن، خطر آسیب رساندن به تازه واردان و فرزندان و نوه های boomers را داریم. برای کاهش این خطر، ما شدیداً نیاز داریم دولت‌هایمان تغییراتی را که در مالیات برنامه بازنشستگی کانادا در اواسط دهه 1990 ایجاد شده بود، و در مراقبت‌های پزشکی و امنیت سالمندی (OAS) اعمال نمی‌شد، بازنگری کنند. چالش اینجاست: زمانی که boomers به عنوان بزرگسالان جوان شروع به کار کردند، به ازای هر فرد بالای 65 سال، 6.9 کانادایی در سن کار وجود داشت. اکنون 3.3 وجود دارد. اگر مراقبت‌های پزشکی و OAS روی یک سیستم بهداشتی ساخته شده باشند، مشکلی ایجاد نمی‌کند. سیستم مالیاتی که کانادایی ها را ملزم می کند در طول سال های کاری خود برای حمایت های بهداشتی و درآمدی در دوران بازنشستگی پول بپردازند. اما سیاست ما به استثنای CPP اینگونه نیست. در اواسط دهه 1990، دولت فدرال تشخیص داد، کاهش نسبت کارگران به بازنشستگان نیازمند تغییراتی در CPP است. برای حفظ برنامه برای نسل های آینده، CPP به یک سیستم پیش پرداخت تغییر شکل داد. پرداخت هایی که افراد در طول عمر کاری خود پرداخت می کنند به میانگین هزینه مزایای CPP که انتظار می رود در آینده استفاده کنند نزدیک تر است. این تغییر نرخ مشارکت سالانه CPP را تا 65 درصد افزایش داد اما دوام طولانی مدت برنامه را تضمین کرد. متأسفانه، دولت‌های کانادا به طور مشابه جمع‌آوری درآمد را برای OAS و مراقبت‌های پزشکی را تطبیق ندادند. دولت ها در هر سال درآمد جمع آوری می کنند تا با هزینه مزایای پرداخت شده در همان سال به هر کسی که از این برنامه ها استفاده می کند مطابقت داشته باشد. این فقدان آینده نگری به این معناست که بودجه های دولتی اکنون در وضعیت نامطمئنی قرار دارند. Boomers طبق قوانین روز مالیات‌ها را پرداخت کردند. اما آن قوانین از آنها می خواست که برای درصد کمتری از بازنشستگانی پرداخت کنند، نه برای هزینه کامل مراقبت های پزشکی و حمایت درآمدی که در واقع استفاده می کردند. در نتیجه، این قوانین در معرض خطر باقی ماندن صورت‌حساب‌های پرداخت نشده برای فرزندانشان یا کمبود بودجه عمومی برای مراقبت‌های پزشکی و OAS هستند که Boomers به طور فزاینده‌ای به آن تکیه خواهند کرد. با توجه به این میراث تاریخی، اهداف مهاجرتی بزرگتر برای دولت ها جذاب است. به جای صحبت در مورد اینکه آیا Boomers به اندازه کافی مالیات پرداخت می کنند تا هزینه مراقبت های پزشکی و OAS خود را به طور کامل پوشش دهند، کانادا قصد دارد کارگران بیشتری را جذب کند تا تعداد کل افراد در دسترس برای پرداخت مالیات را افزایش دهد. این ممکن است راه حل خوبی باشد، اما دعوت برای آمدن به کانادا آن چیزی نیست که قبلا بود. در حال حاضر 17 سال طول می کشد تا پیش پرداخت یک خانه متوسط ​​در کانادا پس انداز شود، در مقایسه با 5 تا 7 سال در دهه 1970 تا 1990. در حالی که در دهه‌های گذشته برای تازه‌واردان این امکان وجود داشت که رویای کانادایی را باور کنند که یک خانه خوب برای یک خانواده سخت‌کوش در دسترس است، این رویا به‌ویژه در بریتیش کلمبیا و انتاریو به طور فزاینده‌ای دست نیافتنی شده است. یک واقعیت غم انگیز این است که فرزندان مهاجرانی که در دهه 1970 تا 1990 وارد شده اند، اغلب بیشتر از والدینشان با مقرون به صرفه بودن مسکن دست و پنجه نرم می کنند. آنها با وجود اینکه ممکن است تحصیلات بهتری داشته باشند و شغل های پردرآمدتری نسبت به والدینشان در دهه های قبل از ورود به کانادا پیدا کرده باشند، بیشتر با مشکل مواحه هستند. در اینجا ما یک حقیقت سخت را کشف می کنیم. تعداد بسیار بیشتری از تازه واردان که دولت های ما قصد جذب آنها را دارند، به جوانان کانادایی در جستجوی مسکن مقرون به صرفه می پیوندند و برای یافتن آن تلاش خواهند کرد. تعداد فزاینده‌ای از تازه‌واردهای بدون تقصیر، تقاضا برای مسکن را افزایش می‌دهند و قیمت مسکن را بالا می‌برند. افزایش قیمت ها ثروت مسکن را برای صاحبان خانه های قدیمی، افزایش می دهد و این ثروت اضافی تا حد زیادی از مالیات محافظت می کند. همان راه حلی که دولت ها را قادر می سازد از درخواست از boomers برای پرداخت مالیات بیشتر برای مراقبت های پزشکی و OAS خودداری کنند، به بسیاری از صاحبان خانه های پررونق کمک می کند تا به ثروت تحت پوشش مالیاتی دست یابند. در تمام این مدت، این استراتژی قیمت مسکن را برای فرزندان و نوه‌های آن‌ها، همراه با تازه‌واردانی که به کشورمان می آیند، از بین می‌برد. جای تعجب نیست که سیاستمداران بخواهند از صحبت با افراد boomers در مورد مالیات اجتناب کنند، زیرا این یک تجارت پرخطر در زمان انتخابات است. اما ما باید با بازگشت به این سوال راهی برای غلبه بر این سکوت پیدا کنیم: چرا ما مالیات را برای CPP دهه ها پیش تغییر دادیم اما برای OAS و مراقبت های پزشکی تغییر ندادیم؟ و در حال حاضر چه کاری می توان انجام داد تا درآمد اضافی برای مراقبت های پزشکی و OAS از boomers (مرفه) به منظور جبران فقدان انطباق دهه های قبل به دست آورد؟ اگر به این سؤالات توجه نکنیم، در مسیر تأمین رفاه بسیاری از کانادایی‌های boomers به قیمت تضعیف امنیت مالی کسانی که راه آنها را دنبال می‌کنند، از جمله فرزندان، میلیون‌ها زحمتکش و مهاجران باقی می‌مانیم.

کارلا کوالترو، وزیر کار گفت، دولت فدرال کانادا قصد دارد مزایای جدیدی را برای والدینی که کودکی را به فرزندخواندگی می گیرند یا از رحم اجاره ای استفاده می کنند در نظر بگیرد. لیبرال ها در طول انتخابات 2019 وعده دادند که برای والدینی که کودکی را به فرزندخواندگی می گیرند، یک مرخصی 15 هفته ای در نظر بگیرند تا همه از مزایای یکسانی برخوردار شوند، اما این کمک شامل حال خانواده هایی که از رحم اجاره ای استفاده می کردند، نمی شد. در بیمه اشتغال فعلی، مرخصی استاندارد والدین شامل 35 هفته مرخصی استحقاقی برای یکی از والدین یا مجموعا  40 هفته مرخصی برای هر دو والدین می باشد.

نتایج مطالعه جدید نشان داد، افراد بالای ۷۰ سال که روزانه بیش از ۵۰۰ قدم پیاده‌روی می‌کنند کمتر از دیگران در معرض خطر سکته مغزی، بیماری‌های قلبی و نارسایی قلبی قرار می گیرند. محققان انجمن قلب آمریکا برای انجام این تحقیق با استفاده از یک دستگاه شبیه به گام‌سنج، تاثیر پیاده‌روی بر سلامتی شرکت‌کنندگان را بررسی کردند. میانگین سنی شرکت‌کنندگان ۷۸ سال و میانگین تعداد گام‌های آن‌ها تقریباً ۳ هزار و ۵۰۰ قدم در روز بود. محققان این مطالعه می گویند، در طول دوره سه و نیم ساله ی اندازه‌گیری تعداد گام‌های روزانه هر شرکت‌کننده، ۷.۵ درصد از این افراد، یک عارضه قلبی عروقی مانند بیماری عروق کرونر قلب، سکته مغزی یا نارسایی قلبی را تجربه کردند. این مطالعه نشان دادف بزرگسالانی که روزانه حدود ۴ هزار و ۵۰۰ قدم برمی‌داشتند در مقایسه با بزرگسالانی که کمتر از ۲ هزار قدم در روز برمی‌داشتند، ۷۷ درصد کمتر در معرض خطر ابتلا به بیماری قلبی عروقی قرار گرفتند. تقریباً ۱۲ درصد از شرکت‌کنندگانی که روزانه کمتر از ۲ هزار قدم راه می‌رفتند، در مقایسه با کسانی که روزانه ۴ هزار و ۵۰۰ قدم برداشته بودند، ۳.۵ درصد بیشتر در معرض بیماری‌های قلبی قرار گرفتند، که این موضوع نشان می‌دهد کسانی که کمتر راه رفته اند، بیشترین احتمال ابتلا به مشکلات قلبی را داشته اند. دکتر ارین ای دولی، محقق اصلی این مطالعه و استادیار اپیدمیولوژی دانشگاه آلاباما در دانشکده بهداشت عمومی بیرمنگام گفت: نتایج این تحقیق نشان می‌دهد هر ۵۰۰ قدم اضافی که سالمندان در روز برمی‌دارند، خطر ابتلا به بیماری قلبی‌ را تا ۱۴ درصد کاهش می‌دهد. انجمن قلب آمریکا می گوید، تمام افراد می‌توانند با پیروی از هشت دستورالعمل غذای سالم، فعالیت بدنی، سیگار نکشیدن، خواب کافی، حفظ وزن مناسب و کنترل سطح کلسترول، قند خون و فشار خون، سلامت قلب خود را بهبود بخشند.

دو آمار بهداشتی توسط دولت B.C منتشر شد و آنها تا حدودی حیرت‌انگیز بودند. یکی این بود که تعداد افرادی که تشخیص سرطان دریافت می‌کنند طی دهه آینده یک سوم افزایش می‌یابد و از 30000 نفر فعلی در سال به 40000 نفر در سال می‌رسد. و دیگری اینکه از هر دو بریتیش کلمبیایی برای یکی در مقطعی از زندگی‌ اش نوعی سرطان تشخیص داده می‌شود. این دو آمار به ایجاد پایه‌ای برای دولت منجر شد که 440 میلیون دلار سرمایه‌گذاری اولیه در یک برنامه اقدام 10 ساله سرطان را اعلام کند. این بودجه به شدت مورد نیاز است زیرا به نظر می رسد که در طول سال ها کیفیت مراقبت به طور مداوم کاهش یافته است. منتقدان می گویند که این کاهش پس از تغییر در مدل حکومتی آژانس سرطان بریتیش کلمبیا در سال 2001 آغاز شد و اولویت این آژانس از مراقبت های اولیه سرطان به مدیریت مالی تغییر یافت. در تحقیقی که اخیرا انجام شده مشخص شد، زمان انتظار برای مراقبت از سرطان و پیامدها برای بیماران بد تر شده است. و بریتیش کلمبیا دومین نتایج بد در بین تمام استان ها را دارد. این روزنامه همچنین می‌گوید انکولوژیست‌های بریتیش کلمبیا بالاترین سطح استرس و فرسودگی شغلی در کشور را دارند. بخشی از بودجه جدید دستمزد انکولوژیست های BC را به بالاترین دستمزد در کشور تبدیل می کند و حقوق سالانه آنها به 472000 دلار خواهد رسید. جدای از بحث های تامین مالی، واقعیت اجتناب ناپذیر این است که جمعیت ما به سرعت در حال پیر شدن است و با آن تقاضا و نیاز بیشتری برای درمان و تشخیص زودهنگام سرطان خواهد شد. در بودجه جدید حدود 270 میلیون دلار در طول سه سال برای غربالگری بهتر سرطان های دهانه رحم، ریه و سرطان های ارثی و همچنین افزایش ساعات مراقبت هزینه می شود. 170 میلیون دلار دیگر کمک مالی یکباره (از مازاد بودجه هنگفت امسال) به بنیاد سرطان بریتیش کلمبیا است که برای آزمایش‌های بالینی بیشتر، آزمایش‌های ژنومی و رویکردها و درمان‌های تشخیصی جدید استفاده می‌شود. با توجه به تغییرات جمعیتی و افزایش بسیار زیاد موارد سرطان، این پول تحقیقاتی ممکن است موثرترین نوع هزینه در بین همه باشد. دکتر Kim Chi افسر ارشد پزشکی در آژانس سرطان بریتیش کلمبیا، گفت، طرح سرطان مهمترین سرمایه گذاری در مراقبت از سرطان است که استان تاکنون دیده است و گفت، این طرح جان انسان ها را نجات می دهد و تقاضای فزاینده را برآورده می کند.

برای اولین بار در کانادا، بریتیش کلمبیا از اول آوریل خدمات پیشگیری از بارداری را با نسخه، به رایگان برای همه ساکنانش ارائه خواهد کرد. این برنامه جدید بودجه ای بالغ بر ۱۱۹ میلیون دلار خواهد داشت و خدمات پیشگیری از بارداری از جمله اغلب قرص‌های هورمونی خوراکی، تزریق‌های ضد بارداری، دستگاه‌های داخل رحمی و ایمپلنت‌های زیرپوستی را پوشش می‌دهد. تیل فلپس بونداروف، رئیس کمپین AccessBC برای پیشگیری از بارداری با نسخه رایگان گفت، این دقیقاً همان چیزی است که سازمان او سال‌ها برای آن تلاش کرده است. او انتظار دارد با این طرح سالانه میلیون‌ها دلار در دولت صرفه‌جویی شود. مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۰ انجام شد تخمین زد، پرداخت هزینه‌های پیشگیری از بارداری، از طریق کاهش سقط جنین، ملاقات‌های قبل از زایمان و حمایت‌های اجتماعی، باعث کاهش حدود ۹۵ میلیون دلاری هزینه‌های دولت در هر سال می‌شود. تخمین زده می‌شود اگر یک فرد در هر ماه حدودا ۲۵ دلار برای پیشگیری از بارداری هزینه کند، با این طرح در طول عمرش حدود ۱۰ هزار دلار پس‌انداز خواهد کرد.

مطالعه جدید محققان دانشگاه لاوال تاثیرات مصرف ماریجوانا در دوران بارداری و پس از آن بر روی نوزادان و کودکان را مورد بررسی قرار خواهد داد. این تحقیق با بودجه‌ای بالغ بر ۲.۳ میلیون دلار از سوی موسسه تحقیقات بهداشتی کانادا و کمک مالی ۶۰۰ هزار دلاری از سوی Fonds de recherche du Québec-Santéانجام و تعدادی از مادران باردار و نوزادان آنها را طی ۵ سال مورد بررسی قرار می دهند. پروفسور جینا ماکل از دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه لاوال می گوید، مطالعات جدید در مورد تاثیرات مصرف ماریجوانا بر رشد کودک خیلی کم است. البته این داده ها بر اساس اطلاعات گزارش شده توسط خود زنان باردار جمع آوری می شوند و احتمال خطا در آنها زیاد است. جدیدترین داده‌های مربوط به مصرف ماریجوانا در سال ۲۰۲۱ در کبک نشان داد، ۴۳ درصد از جوانان ۲۱ تا ۲۴ ساله و ۳۶ درصد از افراد ۲۵ تا ۳۴ سال ماریجوانا مصرف می‌کنند. ماکل و همکارش ریچارد ای بلانگر از دانشکده پزشکی لاوال امیدوارند که حدود ۴ هزار مادر و همسرشان را در سه ماهه اول بارداری این مادران مورد بررسی قرار دهند. بخش بالینی این پروژه نیز در مرکز تحقیقات لاوال CHU de Québec-Université Laval توسط دکتر امانوئل بوژولد انجام خواهد شد.

یک زن بومی اهل منیتوبا که دچار یک عارضه بارداری جدی شده‌ بود پس از ساعت‌ها انتظار برای پرواز پزشکی به محض رسیدن به مرکزی مجهز جنین خود را از دست داد. آدرین منو زنی که جنین خود را از دست داد، زنگ خطر کمبود منابع پزشکی اورژانسی در جوامع بومی مانند «Norway House Cree Nation» را به صدا در ‌آورد. او در شرایط اضطراری به کمک فوری نیاز داشت. اما ساعت‌ها در اتاق یک بیمارستان برای پرواز به سمت مرکز مجهزتری در شهر تامپسون منتظر ماند. و وقتی بالاخره به بیمارستان رسید، می‌دانست جاسپر پسر متولد نشده‌اش زنده نخواهد ماند. خدمات اورژانس پزشکی برای بومیان شمال کانادا به جای چند دقیقه ممکن است گاهی تا ساعت‌ها طول بکشد و مردم مدت‌هاست که خواستار خدمات و امکانات پزشکی بهتر هستند. قرار است در «Pimicikamak Cree Nation»، یک ایستگاه پرستاری ایجاد شود که هر روز ۱۲ پرستار برای خدمات اولیه مراقبت‌های بهداشت و درمان در آن حضور داشته باشند. دو مرکز بهداشتی جدید نیز با بودجه‌ ۱۸۰ میلیون دلاری، در منطقه بومیان شمال با تجهیزات دیالیز و مراقبت‌های تسکینی و یک اتاق اورژانس پزشکی و مراقبت‌های سرپایی در حال ساخت است. پیش‌بینی می‌شود بیمارستان «Norway House» نیز تابستان امسال در این منطقه افتتاح شود که خدمات دوران بارداری نیز ارائه خواهد داد.

مطالعه جدید مرکز اعتیاد و سلامت روان کانادا (CAMH) نشان داد، کانادا یکی از کشورهای قاره آمریکا است که بیشترین میزان خودکشی را دارد. بر اساس این تحقیق در سال ۲۰۱۹، کانادا در میان ۳۳ کشور مورد بررسی در قاره آمریکا رتبه ششم تعداد قربانیان خودکشی را داشته است. در این قاره در سال ۲۰۱۹، کشور گویان بالاترین میزان مرگ‌ومیر خودکشی را برای مردان با ۶۴.۹۶ در هر ۱۰۰ هزار نفر جمعیت و زنان ۱۶.۹۵ در هر ۱۰۰ هزار نفر جمعیت داشته، و کشور باربادوس کمترین میزان مرگ‌ومیر خودکشی را برای مردان با ۰.۴۸ در هر ۱۰۰ هزار نفر جمعیت و زنان با ۰.۴۸ نفر در هر ۱۰۰ هزار نفر جمعیت داشته است. این مطالعه اولین مطالعه در نوع خود است که به بررسی عوامل زمینه‌ای خاص مرتبط با نرخ ملی خودکشی در قاره آمریکا می‌پردازد. محققان با استفاده از داده‌های سازمان بهداشت جهانی، هشت عامل در سطح جمعیت را تشخیص دادند، که بر میزان خودکشی تأثیر می‌گذارند. بر این اساس مصرف الکل، نابرابری تحصیلی، هزینه‌های بهداشتی، میزان قتل، مصرف مواد مخدر تزریقی، تعداد پزشکان شاغل، تراکم جمعیت و نرخ بیکاری بر میزان خودکشی منطقه تأثیر می‌گذارد. نویسندگان این تحقیق می‌گویند، در ۲۰ سال گذشته، نرخ خودکشی در بقیه نقاط جهان رو به کاهش، اما در آمریکای شمالی، مرکزی و جنوبی در حال افزایش است. آمریکای شمالی با ۱۴.۱ در هر ۱۰۰ هزار نفر بالاترین میزان خودکشی را در مقایسه با منطقه آند در آمریکای جنوبی دارد که با ۳.۹ در هر ۱۰۰ هزار نفر کمترین میزان خودکشی را دارد. این مطالعه همچنین نشان می‌دهد عوامل بروز خودکشی در مردان و زنان متفاوت است. مثلا، زمانی که توزیع نابرابر منابع تحصیلی وجود داشته باشد، میزان خودکشی در میان زنان افزایش پیدا می کند.