استارت‌آپ‌های درختکاری وعده‌ی جوان‌سازی جنگل‌ها از هوا، با انبوهی از پهپادها را می دهند. هدف رو به رشد آنها جنگل های سوخته B.C.است.
درختان صنوبر داگلاس و جنگل‌های کاج Lodgepole زمانی دانه‌های خود را به هوا می‌فرستادند – اغلب در شکم یا منقار یک پرنده – اما نه به این شکل.
هنگامی که شش روتور این پهپادهای سنگین به کار می افتند، هر کدام بیش از 1500 دانه را پخش می کنند که برخی امیدوارند نشانه شروع انقلابی در کاشت درخت باشد.
Bryce Jones یکی از بنیانگذاران و مدیرعامل Flash Forest، یک شرکت کانادایی درختکاری با هواپیماهای بدون سرنشین که ردپایی رو به رشد در بریتیش کلمبیا دارد، می گوید، احیای جنگل ها، مسلماً بهترین راه حلی است که برای بیرون کشیدن کربن از هوا داریم. اما تاکنون تکنولوژی خاصی برای آن به جز افرادی با کیسه و بیل نداشته ایم. 100 سال است که روش همین بوده است.
اما پهپادهای هوایی در تاریخ کوتاه خود، آسمان ما را متحول کرده اند. در برخی موارد تصاویر خیره کننده ای ارائه می دهند، در برخی دیگر، وحشت را بر سربازان و غیرنظامیان حاکم می کنند.
اکنون تعداد انگشت شماری از شرکت ها به دنبال استفاده مجدد از این وسایل نقلیه بدون سرنشین هستند. هدف آنها جوانه زدن مناظر آسیب دیده توسط آتش سوزی، در سیاره ای که بر اساس یک تخمین نیمی از درختان خود را از دست داده است.
امروزه، تلاقی قطع درختان و آتش‌سوزی‌های جنگلی تا حد زیادی مقصر این تلفات است.
وقتی درختی قطع می شود، جذب کربن از اتمسفر متوقف می شود. و اگر بسوزد، تمام کربن جمع شده در طول عمرش را دوباره به هوا بازمی گرداند.
بسیاری از کارشناسان، احیای جنگل ها را یکی از بهترین و مقرون به صرفه ترین راه حل ها برای مبارزه با بحران آب و هوا و از دست دادن فاجعه بار در تنوع زیستی می دانند، به طوری که سال گذشته بیش از 140 کشور توافق کردند تخریب جنگل ها را تا سال 2030 متوقف و سپس معکوس کنند.
فناوری و اتوماسیون، تمدن بشری را چه برای برداشت چوب، زمین‌های کشاورزی جدید یا ساختن شهرها، توانمند کرده است، تا جنگل‌های بیشتری را در 100 سال گذشته نسبت به 9000 سال قبل تخریب کنند.
آیا پهپادها می توانند به بشریت کمک کنند تا راه خود را برای خروج از فاجعه، پیدا کند؟
کاشت هوایی مدت‌هاست تخیل افرادی را که در تلاش برای احیای جنگل‌ها هستند، تسخیر کرده است.
سوابق اولیه از احیای جنگل ها به شکل هوایی را می توان به هاوایی در دهه 1930 ردیابی کرد، زمانی که از هواپیماها برای کاشت درخت در مناطق کوهستانی صعب العبور هونولولو که توسط آتش سوزی جنگلی ویران شده بودند، استفاده شدند. این تلاش شکست خورد زیرا دانه ها آنقدر سریع به زمین اصابت نکردند که ریشه بدهند.
در سال 1953، Jack Walters خلبان سابق نیروی هوایی سلطنتی نهال ها را در گلوله های پلاستیکی قرار داد و آنها را به زمین شلیک کرد. دهه‌ها بعد، او در مقاله‌ای ایده شلیک گلوله‌های اولیه از هواپیما را مطرح کرد.
برخی از اکوسیستم ها موانع کمی برای کاشت هوایی دارند. در جنگل‌های اکالیپتوس استرالیا، پخش بذر از هواپیما به یک روش استاندارد تبدیل شده است.
اما در بیشتر آمریکای شمالی، این موضوع پیچیده‌تر است. برای مثال، جنگل‌های بریتیش کلمبیا اغلب مملو از زباله‌های چوبی به جا مانده از قطع درختان و سیاست‌هایی هستند که بر سرکوب آتش‌سوزی به هر قیمتی متمرکز شده‌اند.
در این جنگل ها زمین به ندرت صاف است. کنده ها و توده های بریده شده، سپری بر روی خاک ایجاد کرده که دانه احتمالی را دور می کند.
Jones اما سال ها برای مبارزه با تغییرات آب و هوایی کار کرده بود. و به سرعت متوجه شد برای خودکار کردن کاشت درخت، باید از آسمان استفاده کرد.
Jones و برادرش Cameron در سال 2019 شرکت Flash Forest را تأسیس کردند.
چند سال اول صرف تحقیق و توسعه شد: ایجاد نمونه‌های اولیه پهپاد، نوشتن کد و توسعه بیش از 100 غلاف مختلف بذر در جستجوی دستور کامل.
سرانجام آنها به یک محیط مؤثر دست یافتند، که هم برای پرتاب کردن دانه‌ها در هوا و هم زنده نگه داشتن آنها به اندازه کافی برای تبدیل شدن به درخت کارآمد بود.
غلاف ها حاوی یک دانه بوده و به اندازه کافی مواد مغذی، عوامل بازدارنده شکارچیان و میکروقارچ ها برای کمک به جوانه زدن و رشد درختان در اولین تابستان خود را دارند.
تا سال 2021، این شرکت تقریباً 50000 درخت در سراسر انتاریو، آلبرتا و بریتیش کلمبیا کاشته بود. اما این بیشتر در دسته های کوچک بود و برای تقویت فناوری و تکنیک آنها طراحی شده بود.
اما امسال همه چیز تغییر کرد.
خدمه ای از خلبانان Flash Forest یک پهپاد نقشه برداری را برای بررسی منطقه سوخته به پرواز در می آورند. از این اطلاعات برای ایجاد نقشه های توپوگرافی سه بعدی استفاده می شود.
در مرحله بعد، الگوریتم مناطق پوشیده از درختان زنده، نهرها، دریاچه‌ها، جاده‌ها یا صخره‌های بزرگ و دیگر مناطق ممنوعه کاشت تهیه می شود.
سپس نرم‌افزار این شرکت محاسبه می‌کند که درختان در کجا و با چه تراکمی باید کاشته شوند و کارآمدترین مسیرهای پرواز برای ازدحام پهپادها را ردیابی می‌کند.
بر روی زمین، خدمه حدود 1500 غلاف بذر را در یک قیف قرار می دهند که هر کدام مانند یک گلدان برآمده به پایین هواپیمای بدون سرنشین متصل می شوند. سپس یک خلبان سه یا چهار پهپاد را در هوا مانور می دهد و آنها را در مسیرهای پرواز خودکار بر فراز جنگل سوخته می فرستد. در طول مسیر، نوعی تفنگ مکانیکی در هر ثانیه پنج غلاف بذر را از زیر پهپاد شلیک می کند.
غلاف ها با سرعت بیش از 165 کیلومتر در ساعت به زمین می خورند و تقریباً 2.5 سانتی متر در خاک فرو می روند.
در ماه‌ها و سال‌های آینده، تیم جنگل‌بانی این شرکت منطقه بررسی می‌کنند تا ببیند چگونه بذرها جوانه زدند و چند نهال زنده مانده اند.
اگر همه چیز درست پیش برود، یک جنگل دوباره از زمین بایر بیرون می آید.
وزارت منابع طبیعی کانادا اخیرا اعلام کرد، از Flash Forest با کمک مالی بیش از 1.3 میلیون دلار حمایت خواهد کرد. طی دو سال، دولت این شرکت را موظف به کاشت بیش از یک میلیون درخت کرده است.
این شرکت تاکنون 37 پروژه شامل 22 گونه مختلف درخت را تکمیل کرده است. اما جاه‌طلبی‌های این شرکت بسیار بزرگ‌تر است. آنها قصد دارند به‌عنوان بزرگترین شرکت کانادایی در نوع خود، تعداد درخت‌هایی را که هر سال می‌کارند، چهار برابر کنند، به طوری که تا سال 2028، یک میلیارد درخت در سراسر کشور کاشته شود. اگر این کار تحت نظارت دولت فدرال انجام شود، نیمی از هدف کانادا برای کاشت دو میلیارد درخت تا سال 2030 خواهد بود.
Flash Forest تنها شرکتی نیست که به دنبال برنده شدن تعداد فزاینده ای از قراردادها برای کاشت مجدد جنگل های سوخته شده توسط آتش سوزی است. از بسیاری جهات، بریتیش کلمبیا به کانون کانادایی برای فناوری به سرعت در حال تکامل تبدیل شده است.
شرکت DroneSeed مستقر در سیاتل که در سال 2016 تأسیس شد، اولین شرکتی بود که مجوز فدرال را برای استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین سنگین در ایالات متحده دریافت کرد.
سال گذشته، Tŝideldel و Tl’etinqox First Nations در یک پروژه آزمایشی بازسازی با DroneSeed قرارداد بستند تا 50000 نهال را در فلات Chilcotin بکارند، جایی که جنگل ها در سال 2017 توسط آتش سوزی های جنگلی ویران شدند.
بسیاری از کارشناسان بر این عقیده هستند که خارج از کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی، رشد مجدد جنگل‌ها یکی از بزرگترین اهرم‌ها برای کاهش سطح کربن اتمسفر سیاره است.
طبق یک تخمین، گسترش جنگل ها می تواند تا 25 درصد از کربن اتمسفر جهان را جذب کنند.
دنیا در حال تغییر است. ما باید تغییر کنیم تا با آن سازگار شویم. و فناوری هواپیماهای بدون سرنشین یکی از پاسخ‌های بالقوه به این موضوع است.
