زیست شناس اهلBC با افسران محیط زیست در حال جابجایی یک خرس در Fernie بود. توریستی از استرالیا در همان نزدیکی ایستاده بود و از گریزلی غول پیکر عکس می گرفت.
این تیم حیوان را آرام کرده بودند تا آن را از منطقه مسکونی دور کنند، که ناگهان متوجه شدند پنجه‌اش از بین رفته است.
این زیست شناس گفت، گریزلی ها زندگی سختی دارند، درگیری دارند و یکدیگر را گاز می گیرند. پس انگشت قطع شده یک خرس لزوماً مورد ویژه ای نیست.
اما دکتر Lamb در حین انجام کار میدانی برای دکترای خود در دانشگاه آلبرتا، خرس دیگری را بدون تمام انگشتانش در منطقه B.C.’s Elk Valley دید. سپس یکی دیگر و سپس دیگری.
حجم نمونه کوچک بود، چهار خرس. اما این الگو غیرقابل انکار بود. چرا خرس‌های زیادی انگشتان خود را از دست داده‌اند؟
Lamb ، که اکنون دانشجوی فوق‌دکترا در دانشگاه بریتیش کلمبیا است، گفت: ما اصلاً نمی‌دانستیم. و ما در آن زمان اساساً هیچ سرنخی در مورد آنچه که می تواند باشد نداشتیم.
این سوال Lamb را به تلاشی نیم دهه ای برای کشف رمز و راز انگشتان گم شده ی خرس ها، وا داشت. این پیگیری نه تنها او را از کار دکترای خود در زمینه تولید مثل و بقای گریزلی منحرف کرد، بلکه او را به فشار برای تغییر سیاست عمومی سوق داد.
او گفت: بخشی از چیزی که خرس گریزلی را خرس گریزلی می کند، پنجه های بسیار بلند آنها است. این یک چیز ضروری است. از شانه های عضلانی تا پنجه های بزرگشان، گریزلی ها برای حفاری ساخته شده اند.
خرس‌ها برای ساختن لانه‌ها و جستجوی ریشه‌ها، جوندگان و سایر غذاها در زیر زمین تونل می‌زنند. گریزلی بدون پنجه های سالم به سادگی نمی تواند غذا بخورد یا به خواب زمستانی برود.
اولین سوال برای تیم Lamb این بود که آیا برخی از گریزلی ها به سادگی به این شکل متولد می شوند؟ دامپزشکانی که پنجه ها را بررسی کردند، به سرعت هر گونه نقص مادرزادی را رد کردند. تصاویر اشعه ایکس تکه‌های استخوانی را نشان می‌داد که نشانه‌ای از زخمی بود که بهبود یافته است.
بنابراین چیزی آنها را پاره کرده بود. شکستگی ها خیلی صاف و تمیز بودند که ممکن نبود توسط حیوان دیگری گاز گرفته یا کنده شده باشند. گسست های خطی یک علت انسانی را پیشنهاد می کرد.
تیم Lamb به تله ها مشکوک شدند. هر زمستان در بریتیش کلمبیا، تله‌گذاران صدها وسیله را برای شکار و کشتن حیواناتی راسو مانند به نام martens تنظیم می‌کنند.
Lamb برای اینکه ببیند آیا خرس‌ها به سمت آنها می روند، دوربین‌های حسگر حرکتی را در نزدیکی چهار تله نصب کرد که باز نگه داشته شده بودند تا از آسیب به گریزلی های بیشتر جلوگیری کند.
در عرض دو هفته، گریزلی ها از هر چهار تله بازدید کردند و به دو تای آنها دست زدند. Lamb در حال پرسیدن از اطراف، گزارش‌هایی از شکارچیان Wyoming و Finland شنید که پای خرس‌های قهوه‌ای در تله‌هایی که برای پستانداران کوچک‌تر در نظر گرفته شده بود گیر افتاده است.
اما آیا تله ای که برای چنین موجود کوچکی در نظر گرفته شده است واقعا می تواند به گریزلی آسیب برساند؟ تیم Lamb پنجه یک خرس مرده را به تله ای وصل کردند تا ببینند برای شکستن انگشت چقدر نیرو لازم است.
Lamb و تیمش در مقاله‌ای که در ماه آگوست در مجله Wildlife Society Bulletin منتشر شد، نوشتند، تله‌ها آنقدر قوی نبودند که فوراً انگشت خرس را قطع کنند. اما این دستگاه‌ها می‌توانند گردش خون را قطع و در نهایت باعث مرگ و ریزش بافت شوند.
به گفته Luke Vander Vennen زیست شناس حیات وحش استان که با Lamb در تحقیق گریزلی همکاری داشته، انگشتان از دست رفته آنقدر مسئله بزرگی نیست که باعث کاهش جمعیت شود.
اما انگشتان قطع شده فقط برای خرس ها مضر نیست. آنها می توانند عواقبی برای مردم ساکن در کشور خرس ها نیز داشته باشند.
یکی از چهار خرس Lamb که بدون تمام انگشتانش پیدا شد، بعد از سرگردانی در مزرعه توسط افسران حفاظت از محیط زیست دستگیر شد. یکی دیگر از آنها پس از نفوذ به یک آغل گوساله در یک مزرعه کشته شد. و سومی به انسانی حمله کرد.
Lamb گفت، خرس‌های مجروح بدون استفاده کامل از پنجه‌های خود برای حفاری برای غذا ممکن است خطرات بیشتری را در جستجوی غذا متحمل شوند.
یک راه حل ممنوعیت تله گذاری در ماه نوامبر است، زمانی که بسیاری از گریزلی ها هنوز فعال هستند. اما برخی در تجارت خز نگران بودند که به تاخیر انداختن تله گذاری تا زمستان به دلیل خطر سقوط بهمن خطرناک باشد.
ایده دیگر برای محافظت از پنجه های خرس ها قرار دادن یک بشقاب روی تله ها است که دهانه آن به اندازه کافی بزرگ باشد که marten بتواند از آن عبور کند، اما برای پای گریزلی کوچک باشد.
