داستان ناگفته ای پشت برنامه های کانادا برای افزایش اهداف مهاجرتی سالانه از حدود 250000 به نیم میلیون تا سال 2025 وجود دارد.
بله، جنگ ها، قحطی، تبعیض، فقر و تغییرات آب و هوایی دلایل بشردوستانه زیادی برای استقبال از افراد بیشتری به کانادا می دهد. همینطور بسیاری از مشاغل خالی در کشور ما که نیاز به پر شدن دارند.
اما مهاجرت بیشتر به سیاستمداران استانی و فدرال نیز اجازه می‌دهد تا از گفت‌وگوی سخت با baby boomers در مورد مالیات اجتناب کنند. با طفره رفتن از آن، خطر آسیب رساندن به تازه واردان و فرزندان و نوه های boomers را داریم. برای کاهش این خطر، ما شدیداً نیاز داریم دولت‌هایمان تغییراتی را که در مالیات برنامه بازنشستگی کانادا در اواسط دهه 1990 ایجاد شده بود، و در مراقبت‌های پزشکی و امنیت سالمندی (OAS) اعمال نمی‌شد، بازنگری کنند.
چالش اینجاست: زمانی که boomers به عنوان بزرگسالان جوان شروع به کار کردند، به ازای هر فرد بالای 65 سال، 6.9 کانادایی در سن کار وجود داشت. اکنون 3.3 وجود دارد.
اگر مراقبت‌های پزشکی و OAS روی یک سیستم بهداشتی ساخته شده باشند، مشکلی ایجاد نمی‌کند. سیستم مالیاتی که کانادایی ها را ملزم می کند در طول سال های کاری خود برای حمایت های بهداشتی و درآمدی در دوران بازنشستگی پول بپردازند. اما سیاست ما به استثنای CPP اینگونه نیست.
در اواسط دهه 1990، دولت فدرال تشخیص داد، کاهش نسبت کارگران به بازنشستگان نیازمند تغییراتی در CPP است. برای حفظ برنامه برای نسل های آینده، CPP به یک سیستم پیش پرداخت تغییر شکل داد. پرداخت هایی که افراد در طول عمر کاری خود پرداخت می کنند به میانگین هزینه مزایای CPP که انتظار می رود در آینده استفاده کنند نزدیک تر است. این تغییر نرخ مشارکت سالانه CPP را تا 65 درصد افزایش داد اما دوام طولانی مدت برنامه را تضمین کرد.
متأسفانه، دولت‌های کانادا به طور مشابه جمع‌آوری درآمد را برای OAS و مراقبت‌های پزشکی را تطبیق ندادند. دولت ها در هر سال درآمد جمع آوری می کنند تا با هزینه مزایای پرداخت شده در همان سال به هر کسی که از این برنامه ها استفاده می کند مطابقت داشته باشد.
این فقدان آینده نگری به این معناست که بودجه های دولتی اکنون در وضعیت نامطمئنی قرار دارند. Boomers طبق قوانین روز مالیات‌ها را پرداخت کردند. اما آن قوانین از آنها می خواست که برای درصد کمتری از بازنشستگانی پرداخت کنند، نه برای هزینه کامل مراقبت های پزشکی و حمایت درآمدی که در واقع استفاده می کردند. در نتیجه، این قوانین در معرض خطر باقی ماندن صورت‌حساب‌های پرداخت نشده برای فرزندانشان یا کمبود بودجه عمومی برای مراقبت‌های پزشکی و OAS هستند که Boomers به طور فزاینده‌ای به آن تکیه خواهند کرد.
با توجه به این میراث تاریخی، اهداف مهاجرتی بزرگتر برای دولت ها جذاب است.
به جای صحبت در مورد اینکه آیا Boomers به اندازه کافی مالیات پرداخت می کنند تا هزینه مراقبت های پزشکی و OAS خود را به طور کامل پوشش دهند، کانادا قصد دارد کارگران بیشتری را جذب کند تا تعداد کل افراد در دسترس برای پرداخت مالیات را افزایش دهد.
این ممکن است راه حل خوبی باشد، اما دعوت برای آمدن به کانادا آن چیزی نیست که قبلا بود.
در حال حاضر 17 سال طول می کشد تا پیش پرداخت یک خانه متوسط در کانادا پس انداز شود، در مقایسه با 5 تا 7 سال در دهه 1970 تا 1990. در حالی که در دهه‌های گذشته برای تازه‌واردان این امکان وجود داشت که رویای کانادایی را باور کنند که یک خانه خوب برای یک خانواده سخت‌کوش در دسترس است، این رویا به‌ویژه در بریتیش کلمبیا و انتاریو به طور فزاینده‌ای دست نیافتنی شده است.
یک واقعیت غم انگیز این است که فرزندان مهاجرانی که در دهه 1970 تا 1990 وارد شده اند، اغلب بیشتر از والدینشان با مقرون به صرفه بودن مسکن دست و پنجه نرم می کنند. آنها با وجود اینکه ممکن است تحصیلات بهتری داشته باشند و شغل های پردرآمدتری نسبت به والدینشان در دهه های قبل از ورود به کانادا پیدا کرده باشند، بیشتر با مشکل مواحه هستند.
در اینجا ما یک حقیقت سخت را کشف می کنیم. تعداد بسیار بیشتری از تازه واردان که دولت های ما قصد جذب آنها را دارند، به جوانان کانادایی در جستجوی مسکن مقرون به صرفه می پیوندند و برای یافتن آن تلاش خواهند کرد. تعداد فزاینده‌ای از تازه‌واردهای بدون تقصیر، تقاضا برای مسکن را افزایش می‌دهند و قیمت مسکن را بالا می‌برند. افزایش قیمت ها ثروت مسکن را برای صاحبان خانه های قدیمی، افزایش می دهد و این ثروت اضافی تا حد زیادی از مالیات محافظت می کند.
همان راه حلی که دولت ها را قادر می سازد از درخواست از boomers برای پرداخت مالیات بیشتر برای مراقبت های پزشکی و OAS خودداری کنند، به بسیاری از صاحبان خانه های پررونق کمک می کند تا به ثروت تحت پوشش مالیاتی دست یابند. در تمام این مدت، این استراتژی قیمت مسکن را برای فرزندان و نوه‌های آنها، همراه با تازه‌واردانی که به کشورمان می آیند، از بین می‌برد.
جای تعجب نیست که سیاستمداران بخواهند از صحبت با افراد boomers در مورد مالیات اجتناب کنند، زیرا این یک تجارت پرخطر در زمان انتخابات است. اما ما باید با بازگشت به این سوال راهی برای غلبه بر این سکوت پیدا کنیم: چرا ما مالیات را برای CPP دهه ها پیش تغییر دادیم اما برای OAS و مراقبت های پزشکی تغییر ندادیم؟ و در حال حاضر چه کاری می توان انجام داد تا درآمد اضافی برای مراقبت های پزشکی و OAS از boomers (مرفه) به منظور جبران فقدان انطباق دهه های قبل به دست آورد؟
اگر به این سؤالات توجه نکنیم، در مسیر تأمین رفاه بسیاری از کانادایی‌های boomers به قیمت تضعیف امنیت مالی کسانی که راه آنها را دنبال می‌کنند، از جمله فرزندان، میلیون‌ها زحمتکش و مهاجران باقی می‌مانیم.
