Joyce McKay و بهترین دوستش تا 18 سالگی در شمال انگلستان بزرگ شد. آنها در سال 1942 داوطلب شدند تا به Women’s Auxiliary Air Force یا WAAF بپیوندند. در سال 1943، بیش از 180000 زن در نقش های پشتیبانی در WAAF استخدام شدند تا کمک کنند بمب افکن ها و جنگنده های نیروی هوایی سلطنتی در هوا نگه داشته شوند.
McKay به‌عنوان راننده در یک باند هوایی در نزدیکی Alnwick ، که Royal Aai Force برای آموزش خلبانان بمب‌افکن برای مأموریت‌های شبانه استفاده می‌کرد، کار می کرد.
در سال‌های بعد، McKay داستان‌های زیادی از جنگ تعریف نکرد. وی در حال حاضر، 98 ساله و با بیماری ALS زندگی می کند، بیشتر توانایی خود را در صحبت کردن از دست داده است، اگرچه با کمک خانواده اش، هنوز می تواند افکار خود را با یک قلم و کاغذ به اشتراک بگذارد.
McKay روزهای طولانی رانندگی با ماشین های کارمندان و یا کامیون های پنج تنی را به یاد می آورد. هنگامی که تصادفاتی در مرکز آموزشی رخ می داد – و تعداد زیادی هم وجود داشت – وظیفه McKay این بود که به سرعت نیروهای RAF و بازرسان را به صحنه برساند.
اغلب، McKay یکی از آخرین افرادی بود که خلبان‌ها قبل از برخاستن برای مأموریتی که احتمال بازگشت امن آنها کم بود، با او صحبت می کردند.
McKay به یاد می آورد: من با یک خلبان درباره ژاکت گرمش شوخی کردم و او گفت: اگر من برگشتم، می توانید آن را داشته باشید.
خلبان دیگری اصرار داشت McKay از چکمه هایش نگهداری کند و هنگامی که او از مأموریت خود برنگشت، چکمه ها را به پدرش که از جانبازان جنگ جهانی اول بود، سپرد.
Jerry Vernon رئیس Canadian Aviation Historical Society گفت، زنانی مانند McKay در نتیجه ی جنگ بسیار مهم بودند. در آن زمان، زنان در اکثر موارد اجازه پرواز نداشتند و ارتش به دنبال هر فرد توانمندی برای جنگ بود.
او گفت: آنها برای انجام کارهایی که تنها مردان مجبور به انجام آن نبودند، آورده شدند – چتربازی و راننده بودن و هزارن کار مختلف. آنها به انواع وظایفی مانند آن مشغول بودند، جایی که اصلاً نیازی به داشتن یک مرد نبود و آنها واقعاً کارها را بسیار خوب انجام دادند.
McKay گفت، در آن زمان احساس نمی‌کرد مشارکت‌های او به‌شدت قابل توجه است، به‌ویژه زمانی که دیگران خیلی بیشتر فداکاری می‌کردند. من وظیفه خود را انجام دادم اما آرزو می کردم که در آن موقعیت نبودم. من هنوز برای همه افرادی که جان خود را از دست دادند غمگین هستم.
McKay پس از جنگ، در سال 1946، رسماً از WAAF اخراج شد. در آن زمان، تجربه نظامی او، او را از یک زن جوان که از خود و مسیر زندگی اش مطمئن نبود، به فردی با اعتماد به نفس تبدیل کرد.
مانند بسیاری از جوانان بریتانیایی پس از جنگ، McKay احساس کرد که باید دور شود و دنیا را ببیند. او به اطراف استرالیا، ایالات متحده، برمودا، مصر و کانادا سفر کرد و در نهایت در وست ونکوور ساکن شد، جایی که او و همسرش Doug خانواده خود را بزرگ کردند.
اما داستان جنگ McKay هنوز تمام نشده بود. او به عنوان یک کهنه سرباز، مدال های جنگی را از دولت بریتانیا دریافت نکرده بود.
اخیرا، پسرش Steven تصمیم گرفت تا وضعیت را اصلاح کند. او با وزارت دفاع انگلیس تماس گرفت و مراحل تایید سابقه خدمت مادرش را طی کرد و ترتیبی داد که مدال ها برای وی ارسال شوند.
روز دوشنبه، 14 نوامبر، McKay میهمان افتخاری مراسمی در سالن شهرداری وست ونکوور خواهد بود که در آن، Adrian Mellors فرمانده RAF Wing مدال‌های وی را به طور رسمی به او تقدیم خواهد کرد.
Mellors گفت، او مکرراً این امتیاز را داشته که به کهنه سربازان مدال بدهد، اما وضعیت McKay چیز دیگری است.
تعداد افرادی که قصد شرکت در این مراسم را دارند در حال افزایش است. در میان آنها مقامات لژیون سلطنتی کانادا، اعضای نیروی هوایی سلطنتی کانادا، شهردار و سرکنسول بریتانیا Thomas Codrington حضور خواهند داشت.
Codrington گفت: مشارکت او و بسیاری از زنان دیگر در بریتانیا، کانادا و سراسر جهان برای موفقیت متفقین حیاتی بود و سزاوار تشکر مداوم ما است.
McKay زمانی که برای اولین بار در مورد این مدال باخبر شد، غافلگیر شد و باور نداشت که شایسته مدال است. اما او برای این مناسبت هیجان زده شده است. وی در پاسخ به سوال دخترش که آیا این افتخاری برای او خواهد بود، آگاهانه سر تکان می دهد.
او گفت: من اطلاع نداشتم که قرار است این مدال را دریافت کنم، اما اکنون از دریافت آن احساس افتخار می کنم.
McKay اکنون یکی از معدود کهنه سربازان جنگ جهانی دوم است که می توانند داستان خود را به اشتراک بگذارند. این کاری است که او با توجه به موقعیت، از انجام آن بدش نمی آید.
او گفت: به یاد آوردن جنگ به عنوان زمانی که دموکراسی و آزادی در خطر جدی قرار داشت و غرب با چالش روبرو شد و جهان را برای مردم برای تصمیم گیری در مورد سرنوشت خود امن نگه داشت، مهم است.
